Tijdens zijn aards bestaan wilde de Nederlandse prins Bernhard belangrijk gevonden worden maar zijn leven was een grote mislukking. De echtgenoot van koningin Juliana stond bekend als een rokkenjager, een charmeur, een jager die van de olifantenjacht hield, maar vooral als iemand die zijn positie misbruikt had om te lobbyen voor het Amerikaanse Lockheed-concern en daarvoor een miljoen dollar corruptiegeld ontving.
Zelf de Duitse nazitop —prins Bernhard was lid van de NSDAP— vond hem een onbenul, een playboy met talloze amoureuze escapades. Hij werd niet ernstig genomen. De koninklijke Nederlandse familie zocht echter een huwelijkskandidaat voor de onaantrekkelijke Juliana, en prins Bernard zocht een gefortuneerde echtgenote. Het resultaat was een grotendeels ongelukkig huwelijk.
De veelgeprezen meesterbiograaf Dik van der Meulen, schrijver van onder meer de levens van Multatuli en koning Willem III, schreef thans het levensverhaal van Juliana’s prinsgemaal tijdens de Tweede Wereldoorlog. Bernhard spande zich in voor allerlei zaken maar het was allemaal van ondergeschikt belang. Als militair was hij ondermaats. Meer dan een kleine bijrol kreeg hij niet. Nochtans deden Juliana en haar moeder koningin Wilhelmina hun best voor hem. Van der Meulen brengt hiervan talrijke voorbeelden in zijn vlot geschreven biografie. Toch was Bernhard in 1940 geliefd bij de Nederlandse bevolking. Dat was echter niet het geval bij de geallieerden. Zo moest opperbevelhebber Eisenhower niets van hem hebben. Hij vond de prins een lichtgewicht, hooguit geschikt voor een symbolische bijrol. Zelf om een compagnie aan te voeren, miste hij in Eisenhowers ogen de nodige capaciteiten. Als persoonlijke adjudant van de koningin kreeg hij overal toegang, maar had hij niets in de pap te brokken.
Duidelijk wordt aangetoond dat Bernhard iemand was met een enorme geldingsdrang maar steeds in de eerste plaats aan zichzelf dacht en aan geldgewin. Als er iets misging dan schoof hij het steeds in de schoenen van een ander. Hij was, besluit biograaf Van der Meulen, geen ‘duistere schurk’ maar allesbehalve een held die sommigen in hem wilden zien. Het eindoordeel laat hij aan de lezer over.
Het boek is prima vormgegeven en bevat eindnoten, een bibliografie en een register.