Hieronder vindt u de jongste recensies. Selecteer een genre, vervolgens selecteer de recensie die u wenst u te bekijken en klik tenslotte op 'Lees recensie'.
Literaire roem is fragiel en vergankelijk. Ook Eriek Verpale (1952-2015) ontsnapt daar niet aan. In eigen land was Verpale vrij beroemd; in Nederland vrij onbekend. Samen met onder andere Miriam Van hee, Luuk Gruwez en Roel Richelieu Van Londersele behoorde Eriek Verpale tot de neoromantische dichters. Hoogtepunt van zijn literaire roem bereikte Verpale toen zijn autobiografische roman “Alles in het klein” (1990) bekroond werd met de prestigieuze NCR-prijs, goed voor 300.00 Belgische franken. Ook het verfilmde “Olivetti 82” (1993) of de voor Bob De Moor geschreven monoloog “Grasland” bezorgden Verpale de nodige aandacht bij een breder publiek. Familiale en financiële problemen, een alcoholprobleem, verbroken vriendschappen en periodes van depressie zorgden ervoor dat Verpale wegdeemsterde als auteur. Met het begin van de 21ste eeuw viel de literaire productie van Eriek Verpale zo ongeveer helemaal stil. Na zijn dood in 2015 trof men een stapel dagboeken en een berg briefwisseling aan. Voor de Privé-domeinreeks selecteerde Hannah Debyser, verbonden aan de KU Leuven, 86 brieven uit de honderden die Verpale aan collega-schrijver Luuk ¬Gruwez schreef. Ze overspannen de periode 1977-2002, en kregen als titel ‘Bemin¬de vriend’, de aanspreking die Verpale nogal eens hanteerde in zijn correspondentie. Debyser ordent de briefwisseling naar de woonplaatsen die Verpale in die periode betrok: ‘Huize de Wanhoop’ in Wachtebeke, ‘Huize Kraaienest’ en later De Katte in Zelzate en Lebbeke tenslotte. Elk deel wordt voorafgegaan door een inleiding waarin Debyser de literaire periode situeert tegen de achtergrond van Verpales leven. Gruwez is voor Verpale zijn klankbord, waaraan hij ideeën voor boeken aftoetst. Maar vooral is hij diegene aan wie Verpale zijn angsten, twijfels en onzekerheden kwijt kan. Onzekerheid over zijn schrijverstalent maar ook over telkens weer problematische verliefdheden. Verpale toont zich een eenzaam mens. Zijn brieven monden heel dikwijls uit in zelfbeklag en gezeur. Gelukkig is er ook een humoristische ondertoon en de nodige zelfspot bij Verpale. Dat maakt van “Beminde vriend” een verfrissend boek waarbij de lezer verrassend diepe inkijk krijgt in het schrijverschap van Eriek Verpale.
kunsttijdschriftvlaanderen.be gebruikt technische cookies die noodzakelijk zijn voor de werking van de website.