Levi Roach, hoogleraar middeleeuwse geschiedenis aan de universiteit van Exeter, vertelt in De Normandiërs het verhaal van De vergeten afstammelingen van de Vikingen, die Engeland wisten te veroveren en in Europa een eersterangsrol speelden.
Roach verhaalt in feite enkele eeuwen middeleeuwse Europese geschiedenis vanuit de invalshoek van de Normandiërs. In zijn voorwoord wijst hij op de Normandische herkomst van Europese dynastieën. Die dynastieke relaties droegen bij aan een gemeenschappelijke Europese cultuur en integreerden de Britse eilanden en Zuid-Italië in katholiek West-Europa. Die gebieden hadden inderdaad geen deel uitgemaakt van het rijk van Karel de Grote. De Normandiërs waren verder betrokken bij de Iberische reconquista en de Eerste Kruistocht.
In vierentwintig hoofdstukken volgt Levi Roach de Normandiërs totdat zij volledig opgelost zijn in de Europese bevolking en geschiedenis. Hij vertelt hoe de ‘Noorman’ Rollo zich mocht vestigen aan de noordelijke oever van de Beneden-Seine bij de aanvang van de 10de eeuw. Daarmee legde Rollo de basis voor het hertogdom Normandië, dat zich consolideerde en zich teweerstelde tegen het graafschap Vlaanderen. Halverwege de 11de eeuw, in 1066, kon een afstammeling van Rollo, Willem de Bastaard, de overwinning behalen in de slag bij Hastings, en de Engelse troon veroveren. Normandië en Engeland kwamen in een personele unie en Willem kreeg de bijnaam de Veroveraar. Roach laat zien hoe de Normandische koningen die verovering legitimeerden door een uitgekiende propaganda, o.a. met het tapijt van Bayeux, en de basis legden voor het moderne Engeland, o.a. met het Domesday Book. Tezelfdertijd zwermden andere Normandiërs, waaronder Robert Guiscard, uit naar Zuid-Europa. Ze stelden zich als huurlingen in dienst van de Byzantijnse keizers, voor wie ze delen van Klein-Azië en de Balkan veroverden, en van de paus. Ze participeerden aan de Eerste Kruistocht en realiseerden een heerschappij over Sicilië. Inmiddels vestigden zich andere afstammelingen van Normandiërs in Wales, Schotland en Ierland. En terwijl Jan zonder Land begin 13de eeuw Normandië op het continent verloor, verwierf een afstammeling van een Siciliaans Normandische dynastie, Frederik II Hohenstaufen, de titel van Rooms-koning en uiteindelijk de keizerstitel.
In zijn nawoord komt Roach terug op de meest blijvende erfenis van de Normandiërs. Die ligt volgens hem in het verbinden en integreren van grote delen van Europa en het Middellandse Zeegebied. Ze brachten op de Britse eilanden de politieke en culturele praktijken van het Europese vasteland. Ze zorgden voor hechtere banden van Sicilië en Zuid-Italië met het pausdom en dat die gebieden uiteindelijk deel gingen uitmaken van katholiek West-Europa. Tezelfdertijd losten de Normandiërs zich op en transformeerden ze zich tot Engelsen, Schotten, Catalanen, Sicilianen en Fransen. Nergens waren ze immers in de meerderheid. Ze gingen zozeer deel uitmaken van het weefsel van de Europese samenleving dat ze nauwelijks meer opvielen en verdwenen en vergeten werden.
Duidelijke zwart-witkaarten vooraan, een kleurenkatern en achteraan een uitgebreid notenapparaat, waarin ook uitgebreid verwezen wordt naar primaire bronnen en secundaire literatuur, vervolledigen dit werk, geschreven vanuit een originele invalshoek.