Een uitvoerige biografie over een totaal vergeten dichter die al tijdens zijn leven bekend stond als een weerhaan zonder geweten, een opportunist die heel gemakkelijk en snel van standpunt en overtuiging wisselde. Lo van Driel liet zich hierdoor niet weerhouden en schreef toch een redelijke biografie die het vooral moet hebben van een schildering van de tijdgeest als achtergrond bij het leven van Beversluis.
Martien Beversluis werd geboren op 28 maart 1894 te Barendrecht in de provincie Zuid-Holland, waar zijn vader dominee was. De dominee werd in korte tijd verschillende keren elders beroepen tot hij zich in 1907 in Zuidwolde vestigde. Hij was een onvermoeibare man, druk met lezingen en voordrachten en het schrijven van brochures en artikelen. Martien junior zou dit voorbeeld in zijn leven volgen. Ook hij trad regelmatig op in het openbaar. Hij volgde het gymnasium in Assen, dat hij niet afmaakte. Hij verliet de school in 1914 in verband met de mobilisatie. Martien werd gelegerd in de Oranje Nassaukazerne te Amsterdam. In zijn schooljaren had hij al gedichten gepubliceerd in Rostra, een orgaan van de Nederlandse Gymnasiasten Bond. Het waren eenvoudige, traditionele natuurgedichten. Ook publiceerde hij vertalingen van Engelse gedichten. Beversluis was een bewonderaar van Perk en Van Eeden. Zijn poëzie volgde de traditie van de Tachtigers; daarmee stond hij buiten de literaire actualiteit. Hij moest niets hebben van het modernisme en bekritiseerde onder anderen J.C. Bloem en Martinus Nijhoff. Beversluis zag zijn dichterschap als een roeping; hij wilde het ideaal van een rechtvaardige samenleving gebaseerd op de liefde van God uitdragen. Zijn verheven opvatting van zijn dichterschap en een voortdurend geldgebrek zijn de twee rode draden in zijn leven.
Zijn hele carrière was Beversluis eropuit elke mogelijkheid aan te grijpen om te publiceren en in de openbaarheid te komen. Hij was korte tijd werkzaam als journalist en assuradeur. In 1920 publiceerde hij zijn eerste bundel natuurimpressies onder de titel Zwerversweelde. Een tweede volgde in 1922, getiteld Verzen. Er zouden nog verschillende volgen, maar de dichter kreeg niet de waardering waarop hij hoopte. Hij voelde zich tekortgedaan door de literaire kritiek die hem verweet gemakkelijke gedichten zonder veel diepgang te schrijven. Beversluis zag zijn roeping mislukken en zocht naar andere publicatiemogelijkheden. In 1928 ging hij werken voor de radio. Hij hield er lezingen en voordrachten en werd vaste medewerker bij de VARA. Hij bekeerde zich tot het socialisme. Overal in het land hield hij voordrachten voor arbeiders. Later radicaliseerde hij tot een overtuigde communist. Dit bracht hem in conflict met de VARA die hem in 1935 ontsloeg. Voor de Communistische Partij schreef hij politiek getinte verzen zoals in 1936 ‘Ballade van Spanje’. Vervolgens bekeerde Beversluis zich tot het christendom. Hij redigeerde het christelijke tijdschrift Elckerlyc en ging werken voor een christelijke uitgeverij. Een paar jaar later stond hij op het punt katholiek te worden en verzeilde hij in de fascistische kringen van het Zwart Front. In 1941 meldde hij zich aan bij de NSB, maar toen hij ook daar niet genoeg waardering voor zijn dichterschap kreeg werd hij lid van de SS. In 1944 werd hij de door de Duitsers benoemd tot burgemeester van Veere en Vrouwenpolder. Na de oorlog werd hij geïnterneerd en kreeg hij een publicatieverbod van drie jaar. Beversluis toonde geen berouw over zijn rol in de oorlog. Hij zag zichzelf als slachtoffer. Zijn rol was uitgespeeld, voor zover hij ooit een rol van betekenis had gehad.
Van Driel is van mening dat het niet de taak van de biograaf is zijn subject moreel de maat te nemen en met hem te polemiseren. Alleen indirect moet de visie van de auteur tot uiting komen. In het geval van Beversluis was een meer uitgesproken beoordeling op haar plaats geweest. Een biografie schrijven van een derderangs dichter die terecht geheel vergeten is, vraagt een uitvoeriger verantwoording dan Van Driel heeft gegeven.