Hieronder vindt u de jongste recensies. Selecteer een genre, vervolgens selecteer de recensie die u wenst u te bekijken en klik tenslotte op 'Lees recensie'.
“Carel de Nerée tot Babberich”, met zo’n naam kon je volgens W.F. Hermans nooit beroemd worden. En inderdaad, de jong gestorven Carel de Nerée tot Babberich (1880-1909) had onder zijn tijdgenoten dan wel een zekere reputatie opgebouwd, maar een paar jaar na zijn dood was die volledig verdampt. Niet zijn naam, maar het aparte karakter van de kunstenaar én van zijn werk stonden breed succes in de weg. De Nerée was een ijdeltuit die pronkte met zijn afkomst, intelligentie en goede smaak, maar die als de dood was voor genegenheid en afwijzing. Zijn liefdesleven was chaotisch, te meer daar hij zich zowel tot mannen als vrouwen aangetrokken voelde, en zijn artistieke carrière werd afgeremd door de schrik voor mislukking. Hij vond zichzelf “vreemd” en werd door de anderen als “anders” ervaren. Hij dook geregeld op als personage in het literair werk van zijn tijdgenoten, verkeerde in de kringen rond Couperus, Van Eeden en Oscar Wilde, was weg van de toentertijd populaire publicaties van Maeterlinck en liet zijn tekenstijl inspireren door het werk van Aubrey Beardsley en de Japanse prentkunst. Het talent van de Nerée was onmiskenbaar, maar zijn voorliefde voor het decadente en erotische viel in het preutse Nederland niet goed. Pas in de eerste jaren na zijn dood waren er tentoonstellingen van zijn werk in Nederland en Duitsland. Die expo’s waren georganiseerd door zijn moeder, Constance de Nerée-Van Houten, een kunstzinnige dame die meer van aanpakken wist dan haar zoon en hem onvoorwaardelijk steunde en bewonderde. Zij vergezelde hem naar de Zwitserse sanatoria waar hij geregeld opgenomen werd voor zijn tbc. Zij leerde hem borduren en samen maakten ze hoogst origineel werk waarin zowel schilder- als borduurwerk gecombineerd werd. Wie de kunst van het fin de siècle genegen is en nieuwsgierig naar de geaffecteerde ambiance van de hoge Haagse kringen en de queer scene omstreeks 1900 vindt in Verfijnde lijnen zijn gading. Auteur Sander Brink heeft zorgvuldig alle sporen van de Nerées leven en oeuvre gedocumenteerd en trekt en passant het hele blik gendergerelateerde kwesties open om de complexiteit ervan bloot te leggen. Carel de Nerée blijft desondanks een schimmige figuur die zich afwisselend verliest in exaltatie of somberheid. Zijn tekeningen en aquarellen vertolken helderder dan zijn brieven en andere schrijfsels zijn ingewikkeld gevoelsleven, maar in de bijgevoegde catalogus zijn ze te klein afgedrukt om ze naar waarde te kunnen schatten.
kunsttijdschriftvlaanderen.be gebruikt technische cookies die noodzakelijk zijn voor de werking van de website.