Zwarte september

Sandro Veronesi (1959) is een van de belangrijkste Italiaanse auteurs van de voorbije decennia. Met zijn romans “In de ban van mijn vader”, “Kalme chaos” en “De kolibrie” gooide Veronesi ook wereldwijd hoge ogen. Hij won tweemaal de Premio Strega, de belangrijkste literaire prijs van Italië. De titel van het boek verwijst naar de tijd waarin het verhaal zich afspeelt: de tragedie van de aanslagen op de Olympische Spelen in München aan het einde van de zomer van 1972, het bloedbad waarbij uiteindelijk alle vijf Palestijnse gijzelaars, elf Israëlische gegijzelden en een Duitse politieagent om het leven kwamen.  Hoofdpersonage in het boek is Gigio Bellandi. Hij blikt na een halve eeuw terug op de zomer van 1972 die hij samen met zijn ouders en zijn jongere zusje Gilda doorbracht in de Toscaanse badplaats Fiumetto. Zoals elk jaar huurt het gezin er een vakantiewoning van Lucide Raimundi. Voor Gigio is het een zomer vol zon, muziek en zeiltochten en Olympische Spelen. Hij volgt zijn sporthelden: Eddy Merckx die de Tour de France wint, Franco Bitossi, Jacky Ickx… Bovenal ontdekt Gigio de liefde: hij wordt verliefd op de dertienjarige Astel Raimondi, zijn Italiaans-Ethiopische ‘buurmeisje’. Maar zijn geluk blijft niet duren. Net zoals de gruwel van München voor een cesuur zorgt, komt het ook in zijn persoonlijk leventje tot een breuk. Zijn ouders gaan uiteen; Astel verdwijnt uit zijn leven. Een historische tragedie gaat gepaard met een persoonlijk drama. Astels vader vermoord wordt. De eerste verdachte is Astels moeder. De vader van Gigio neemt de verdediging van Astels moeder op zich. Als blijkt de advocaat en de verdachte een geheime relatie hebben, pakt Giglio’s moeder haar koffers en keert samen met haar twee kinderen naar Ierland terug. Gigio en zijn zus Gilda groeien daar verder op, gescheiden van hun vader die een nieuw gezin zal stichten. Later wordt het contact van Gigio en Gilda met hun vader hersteld. “Zwarte september” is een weemoedige terugblik op een gelukkige jeugd die abrupt wordt afgebroken. Het trage vertelritme en de sfeervolle schets van de herinneringen van Gigio zijn doordrongen van melancholie. Een nieuw hoogtepunt in het oeuvre van Veronesi.