In 1997 werd Italië opgeschrikt door de zogeheten Morrone moorden. Een verwilderde herder uit Macedonië schoot twee meisjes dood op een afgelegen plek in de Abruzzen. Een derde jonge vrouw kon zwaar gewond ontsnappen en de moordenaar identificeren. Donatella Di Pietrantonio (°1962) heeft dit gegeven vervlochten met de problematiek van moeders en hun opgroeiende dochters, en met de tegenstelling tussen stad en platteland. Nog net voor de covid-uitbraak vlucht Amanda, een eerstejaars studente, weg uit Milaan om zich zwijgend en gedeprimeerd op te sluiten in het ouderlijke huis. Dat bevindt zich in een dorp bij Pescara in de Abruzzen. Moeder Lucia, een zestigjarige fysiotherapeute, weet zich geen raad nu haar echtgenoot in Turijn is gaan werken, wat het einde van hun huwelijk inluidt. Bovendien schenkt haar autoritaire vader, die zijn einde voelt naderen, haar een groot stuk verlaten grond. Zijn beste vriend baatte er ooit samen met zijn vrouw een camping uit. Dat was dertig jaar geleden. Toen werden twee kamperende meisjes niet ver daarvandaan doodgeschoten. Doralice, de dochter van de campinghouder, wist op het nippertje aan de moordenaar te ontsnappen. Het proces plaatste het ingeslapen dorp (“de veiligste plek op de wereld”) even in het centrum van de nationale belangstelling. Maar de wonden waren geslagen. Doralice verhuisde naar Toronto, waar zij als advocate het verleden achter zich liet. Lucia, die op de dag van de moorden een afspraak met Doralice niet nakwam, blijft zich schuldig voelen en bouwt haar leven in het dorp uit. En dan, dertig jaar na de moorden, wil een projectontwikkelaar op de verlaten camping een pretpark bouwen. Een “ontwaakte” Amanda, dorpsbewoners en milieuactivisten broeden op acties en een juistere bestemming voor deze “lieu de mémoire. Donatella Di Pietrantonio kreeg de prestigieuze Premio Strega voor ‘De kwetsbare tijd’. De spanning tussen moeder en opgroeiende dochter domineert deze roman. Lucia kan zichzelf niet vergeven dat zij niet onmiddellijk Amanda opzocht, toen zij dicht bij haar Milanese studentenkamer werd aangevallen. De vrees voor te veel “bemoederen” hield haar toen weg. Maar zonder man en dochter mist Lucia “de intimiteit van de kleine dagelijkse dingen”. Zij is lid van het dorpskoor en het zingen, na de uitbraak van covid in de buitenlucht, zorgt voor verbondenheid (“Ik zou niet weten wat dichter bij een religieus gevoel komt”). De tegenstellingen tussen dorp en stad, dorp en wereld, tussen grootvader- herder, dochter-fysiotherapeute en een kleindochter die even de weg kwijt is, bedreigen het oude verband. ‘De kwetsbare tijd’ is opgedeeld in korte hoofdstukken, met elkaar kruisende tijdlagen en een fijne timing. Verklaringen volgen meestal op een aandacht vasthoudende afstand na de gebeurtenissen. Dit is een knappe, gevoelige en bedachtzame, uitgebalanceerde roman.