In deze gewelddadige, hectische en verdwaasde tijden hunkeren sommige mensen naar vrede, rust, zingeving en wijsheid. Een deel van hen zoekt dat in kloosters en abdijen, en dat doen ze terecht, want daar is zeker stilte en verdieping te vinden. Het is al langer geweten dat kloosterregels en monniken ook iets te bieden hebben aan mensen die buiten die kloostermuren leven. Verkeerdelijk wordt gedacht dat monniken en monialen wel wereldvreemd moeten zijn, gezien ze zich uit de samenleving terugtrekken, maar niets is minder waar. Op enige afstand zien ze mogelijk veel beter wat ertoe doet in het leven. Eigenlijk is het contemplatieve leven een soort verhevigd leven waarbij alles net bewuster binnenkomt. Al deze bedenkingen blijken ook uit het interviewboek met Bernardus Peeters, van 2005 tot 2022 abt van de trappistenabdij van Koningshoeven en sinds 2022 de algemeen overste van die orde. Het is een vlot te lezen publicatie waarin allerlei thema’s behandeld worden. Abt Peeters vertelt over zijn levensloop, zijn roeping, het gemeenschapsleven, het misbruik in de kerk, het gebedsleven enzovoort. Boeiend is zijn kijk op de vergrijzende en vaak ook verdwijnende kloosters en abdijen in onze contreien. Peeters weigert mee te doen met een simplistische klaagzang. Hij blijft hoopvol gestemd en zoekt bewust naar positieve signalen. De Geest van God is ook hier en nu werkzaam, maar je moet dat willen zien. Tel uw zegeningen. Trouw en volhouden zijn de sleutelwoorden voor monniken die een regel volgen en die getuigenis willen afleggen van hun liefde voor God en de mensen. Hun vredevol samenleven met elkaar kan vandaag eveneens een getuigeniskarakter hebben. Belangrijk is zeker dat religieuzen “hun voet tussen de deur steken waardoor een opening gewaarborgd blijft in een gesloten wereld”. Peeters bedoelt daarmee dat monniken wijzen op een ander perspectief, op het transcendente, op het feit dat er meer is dan het zichtbare en het materiële. Fascinerend is ook dat de abt het trappistenleven omschrijft als een paradoxaal leven. Trappisten zoeken bij elkaar te houden wat op het eerste gezicht niet samen hoort: hemel en aarde, bidden en werken, stilte en het Woord, uitwendigheid en inwendigheid, het eigen geluk en dat van anderen, afzondering en gemeenschap, nut en nutteloosheid, traditie en vernieuwing… Zo blijken monniken verbinders en koorddansers te zijn, die het evenwicht tussen uiterste polen weten te vinden. Dit boek vol wijsheid brengt geen zweverige spreuken bij elkaar, maar laat een nuchtere abt aan het woord die realistisch naar kerk en wereld kijkt. Al duikt er af en toe toch zo’n oneliner op zoals: “Listen and silent are spelled with the same letters. Think about that”. In die stilte houdt God zich schuil en komt Hij tot spreken. In die stilte opent zich een ruimte voor reflectie en wordt wijsheid geboren.